ავტორი ნინო მიქიაშვილი
14:58 10.11.2015
ინგოროყვას ქუჩაზე, სახელმწიფო კანცელარიის წინ მყოფ მოშიმშილეებთან სასწრაფო დახმარების მანქანა არ მორიგეობს. ეროვნული მოძრაობის დროს მიმდინარე საპროტესტო აქციები გამახსენდა - საბჭოთა პერიოდში, როცა მთავრობის სასახლესთან საპროტესტო აქციები იმართებოდა, იქვე, გვერდით მუდამ იდგა სასწრაფო დახმარების მანქანა. იქ მათ არავინ ეძახდა, ჯანდაცვის იმჟამინდელი სამინისტრო თავად უშვებდა ექიმების ბრიგადას, რომლებიც 24 საათის განმავლობაში აქციის მონაწილეების გვერდით იდგნენ. ახლა აღარ დგანან. ალბათ გული როდის წაუვათ, ან როდის გაითოშებიან, ამას ელოდებიან და მერე მივლენ.
სახელმწიფო კანცელარიის შენობის წინ საბჭოთა პერიოდში ლენინის ძეგლი, რომ იდგა, ალბათ, გახსოვთ. ისიც გემახსოვებათ, რომ იმჟამად ამ შენობას ეროვნული მოძრაობის აქტივისტები ქაჯეთის ციხედ მოიხსენიებდნენ.
დღეს კანცელარიასთან მე, დოდო ქაჯაია, მაცაცო გახოკიძე, თამთა როგავა და ილია ჩაჩიბაია, რომ მივედით, ცხრა საათი ხდებოდა. ირმა ინაშვილი-ს ამ დროს გადაცემა 2030-ზე პირდაპირი ჩართვა ჰქონდა, იქვე, კანცელარიის წინ.
მოშიმშილეები პატარა გასაშლელ სავარძლებში სხედან და მუხლებზე თბილი ქურთუკები და ე.წ. პლედები აქვთ დახურული. ადა მარშანია "გრელკით" ითბობდა ხელებს. ბონდო მძინარაშვილი იქ ჩვენზე ადრე მისულა და სავარძელში მოთავსებული დაგვხვდა, მუხლებზე "პლედით". ერთი ფოტო ისე გადავუღე, არც გაუგია - ასეთი სახით უსმენდა გარემოს დაცვის მინისტრის პირდაპირ ჩართვას 20:30-ზე.
ემზარ კვიციანიც გასაშლელ სავარძელში იჯდა. მოშიმშილეებისგან სათითაოდ ვითხოვე ფოტოგადაღების ნებართვა.
მე და ემზარ კვიციანს ფოტო ილიამ გადაგვიღო - მოდი, მოდი, სვანებს ფოტო გადაგვიღეო, უთხრა მან ილიას. ემზარ კვიციანი თვლის, რომ მე ვარ არა მიქიაშვილი, არამედ მიქიანი, გამომდინარე ჩემი ჰაბიტუსიდან და ქცევებიდან. ისე, არც რაჭველები ვართ სვანებზე ნაკლები ჯიუტები.
ცოტა ხანს გავჩერდი. თან მრცხვენოდა. მე მაღალ ქუსლებზე, გამოპრანჭული, ნახევარი საათით მივედი ადამიანებთან, რომლებიც ღია ცის ქვეშ შიმშილობენ. ცოტა ხანში ისევე როგორც თქვენ, დავიძინებ, თბილად და ისინი იქ გაყინულები უნდა იყვნენ. ირმას რომ ვემშვიდობებოდი, ცრემლები წამომივიდა, მრცხვენოდა და ახლაც ძალიან მრცხვენია. საჯარო აღსარებასავით გამომივიდა.
14:58 10.11.2015
ინგოროყვას ქუჩაზე, სახელმწიფო კანცელარიის წინ მყოფ მოშიმშილეებთან სასწრაფო დახმარების მანქანა არ მორიგეობს. ეროვნული მოძრაობის დროს მიმდინარე საპროტესტო აქციები გამახსენდა - საბჭოთა პერიოდში, როცა მთავრობის სასახლესთან საპროტესტო აქციები იმართებოდა, იქვე, გვერდით მუდამ იდგა სასწრაფო დახმარების მანქანა. იქ მათ არავინ ეძახდა, ჯანდაცვის იმჟამინდელი სამინისტრო თავად უშვებდა ექიმების ბრიგადას, რომლებიც 24 საათის განმავლობაში აქციის მონაწილეების გვერდით იდგნენ. ახლა აღარ დგანან. ალბათ გული როდის წაუვათ, ან როდის გაითოშებიან, ამას ელოდებიან და მერე მივლენ.
სახელმწიფო კანცელარიის შენობის წინ საბჭოთა პერიოდში ლენინის ძეგლი, რომ იდგა, ალბათ, გახსოვთ. ისიც გემახსოვებათ, რომ იმჟამად ამ შენობას ეროვნული მოძრაობის აქტივისტები ქაჯეთის ციხედ მოიხსენიებდნენ.დღეს კანცელარიასთან მე, დოდო ქაჯაია, მაცაცო გახოკიძე, თამთა როგავა და ილია ჩაჩიბაია, რომ მივედით, ცხრა საათი ხდებოდა. ირმა ინაშვილი-ს ამ დროს გადაცემა 2030-ზე პირდაპირი ჩართვა ჰქონდა, იქვე, კანცელარიის წინ.
მოშიმშილეები პატარა გასაშლელ სავარძლებში სხედან და მუხლებზე თბილი ქურთუკები და ე.წ. პლედები აქვთ დახურული. ადა მარშანია "გრელკით" ითბობდა ხელებს. ბონდო მძინარაშვილი იქ ჩვენზე ადრე მისულა და სავარძელში მოთავსებული დაგვხვდა, მუხლებზე "პლედით". ერთი ფოტო ისე გადავუღე, არც გაუგია - ასეთი სახით უსმენდა გარემოს დაცვის მინისტრის პირდაპირ ჩართვას 20:30-ზე.
ემზარ კვიციანიც გასაშლელ სავარძელში იჯდა. მოშიმშილეებისგან სათითაოდ ვითხოვე ფოტოგადაღების ნებართვა.
მე და ემზარ კვიციანს ფოტო ილიამ გადაგვიღო - მოდი, მოდი, სვანებს ფოტო გადაგვიღეო, უთხრა მან ილიას. ემზარ კვიციანი თვლის, რომ მე ვარ არა მიქიაშვილი, არამედ მიქიანი, გამომდინარე ჩემი ჰაბიტუსიდან და ქცევებიდან. ისე, არც რაჭველები ვართ სვანებზე ნაკლები ჯიუტები.
ცოტა ხანს გავჩერდი. თან მრცხვენოდა. მე მაღალ ქუსლებზე, გამოპრანჭული, ნახევარი საათით მივედი ადამიანებთან, რომლებიც ღია ცის ქვეშ შიმშილობენ. ცოტა ხანში ისევე როგორც თქვენ, დავიძინებ, თბილად და ისინი იქ გაყინულები უნდა იყვნენ. ირმას რომ ვემშვიდობებოდი, ცრემლები წამომივიდა, მრცხვენოდა და ახლაც ძალიან მრცხვენია. საჯარო აღსარებასავით გამომივიდა.
