1998 წელს ზუგდიდის შალვა დადიანის სახელობის დრამატული თეატრის ტერიტორიაზე უკანონო პრივატიზაციის შედეგად კაფე რესტორანი "თეატრონი" აღმოცენდა. იაფფასიანი სასადილოს პრესტიჟულ სახელს, ნამდვილად აუფერულებს ეს ერთი სიტყვით ჟღერადი სახელწოდება. ყველაფერი კი ასე დაიწყო: შევარდნაძის მმართველობის პერიოდში პოპულარული გახლდათ მიწების გადანაწილება, და ერთ-ერთი მსხვერპლი საქართველოში, ერთ-ერთი უძველესი 140 წლის ზუგდიდის თეატრი აღმოჩნდა. ეგრეთწოდებული "მეცენატთა" ჯგუფი, რომელსაც ხელმძღვანელობდა გივი ხაზალია წინადადებით შევიდა თეატრში რათა, თითქოსდა თეატრის სასიკეთოდ ღირსეულ საქმეს გააკეთებდა. მან რა თქმა უნდა კულტურული დაწესებულება მოატყუა, და მთავრობაში საქმე "გააიმასქნა" "მეცენატის" შემყურე მსახიობები ის ის იყო მხედრიონისგან დარბეულ შენობას აღადგენდნენ და ამავდროულად დიდი ზუბალაშვილისა და სარაჯიშვილის მემკვიდრეს ხაზალიასგან დახმარებას ელოდნენ, როდესაც, უეცრად გაიგეს, რომ მშვენიერი ფოიე-სკვერი სადაც წლების მანძილზე ზუგდიდის საზოგადოების თავშეყრის ადგილი იყო, მიწების გადაადგილების შედეგად ღრეობის კერად გადაიქცა.
"ღირსეული პრეზიდენტის" (შევარდნაძე) ღირსეული რწმუნებული ქალაქის მერი და ყველა სამსახურის უფროსი ბატონი ბონდო ჯიქია იმის მაგივრად, რომ ხალხის საქმე ეკეთებინა, ზუგდიდის წარჩინებულ საზოგადოებას დაუპირისპირდა და 1996 წლის 10 სექტემბერს გამოსცა აბსურდული განკარგულება "ზუგდიდის მერიის ბენზინ გასამართი სადგურების კანონიერების დამდგენი კომისიის 1996 წლის 16 აგვისტოს სხდომის ოქმის #5 საფუძველზე "მეცენატს" საბოლოოდ ნება დართო კაფე-ჯიხური დაედგა თეატრის სკვერში".
სამეგრელოში "გამეფებული" ბონდო ჯიქიასადმი შიში სასამართლომდეც მივიდა, მოსამართლე მ. კოზმავამ თემიდას მსგავსად თვალებზე ბინდი გადაიკრა მის მიერ შემუშავებული გაურკვეველი კანონებით იხელმძრვანელა და 1997 წლის 14 თებერვალს "მეფის" პატივსაცემად "მეცენატი" გივი ხაზალია უკვე "კანონით" დაარეგისტრირა, მხოლოდ მცირე შეცდომები გაეპარა. საქმიანობის საგანი და მისამართი, მაგრამ მაშინ სამწუხაროდ მსგავსი "მცირე" შეცდომები, მართლაც მცირე იყო.
1998 წლის 22 დეკემბერს ზუგდიდის რაიონის მთავრობა 140 წლის თეატრს 140 ლარად და 80 თეთრად ყიდის. დაუჯერებელი იქნებოდა ეს ამბავი არქივში, რომ არ არსებობდეს ის სამარცხვინო ქვითრები, რომლებსაც შეეწირა ზუგდიდის მაშინდელი კულტურა.
"ღირსეული რწმუნებულის" ღირსეული მემკვიდრე ზუგდიდის მაშინდელი გამგებელი ანთელავაც ჩაერია ამ მეტად მნიშვნელოვან საქმეში და 2003 წლის 10 თებერვალს "გულნაკლულ მეცენატს" ფართი მოუზომა ანუ თეატრის მიწა საკუთრებაში გადასცა. ეს ფაქტი "ღირსეულად" აღინიშნა რესტორან "თეატრონში", რომელიც უკვე კაფე-ჯიხურის მაგივრად შენობა ნაგებობა გახდა. თეატრში კი ამ ღრეობის ფონზე მშიერი მსახიობები დიდი ქართველი კლასიკოსის დავით კლდიაშვილის ნაწარმოებზე მუშაობდნენ და გამომწვევი საჭმლის სურნელი უფრო რეალურს ხდიდა დარისპანის გასაჭირს.
ჩვენი ინფორმაციით, უამრავი ცდის მიუხედავად, რომ თეატრს სასამართლოში სამართალი ეძია ყოველთვის, რატომღაც ან მომაკვდავ მოსამართლეს დააწერდნენ ამ საქმეს ან დეკრეტულ შვებულებაში გასულ მდივანს.
2003 წლის 23 ნოემბერს თეატრშიც იმედი მიეცათ და ეს იმედი ღირსეულად გაამართლა პრეზიდენტის რწმუნებულმა ბატონმა გიგი უგულავამ, მან ყურადღებით მოიძია ყველა დოკუმენტაცია და ისისიყო კულტურული დაწესებულების გვერდით სამართალი აღმდგარიყო, რომ ბატონი გიგი დააწინაურეს და საქმე ისევ ღიად დარჩა.
დღეს, როცა ქვეყანა აღმშენებლობის გზას ადგას და ერთ დროს გაყიდულ საქართველოს იბრუნებს, უგვანო არქიტექტურას თავის სახეს უბრუნებს იმედი გვაქვს, რომ მთავრობის ძირითადი სტრატეგია, ეკონომიკის მინისტრის ბატონ გიორგი არველაძის პოლიტიკური კურსი ზუგდიდის თეატრამდეც მიაღწევს. აღსანიშნავია, რომ ზუგდიდის თეატრი დღეს სწრაფი ტემპით ვითარდება და ერთ დროს მთავრობისგან იგნორირებული ხელოვანები დღევანდელ ხელისუფლებას პრიორიტეტად მიაჩნია, ღირსეული საქმე იქნება თუ თოჯინურ ზღაპარზე მოსულ პირველკლასელებს ზღაპრულ იდილიას "სუფ-ხარჩოს" სუნი არ დაურღვევს.
P. S: "ღია ბოქლომი" მიუხედავად დიდი მცდელობისა ვერ დაუკავშირდა ბატონ ბონდო ჯიქიას, გამგებელ ანთელავას და მოქალაქე ხაზალიას. ხოლო თეატრში შესულები საჭმლის სუნმა ისე შეგვაწუხა, რომ თეატრის მმართველის აზრი აშკარა გახდა და კომენტარისთვისაც აღარ მივაკითხეთ.
ვიმედოვნებთ, რომ ამ საქმეს მსვლელობა მიეცემა და რეაგირების გარეშე არ დატოვებს შესაბაბისი ორგანოები.
ჩვენს რედაქციას გააჩნია ზემოთმოყვანილი ფაქტების დამადასტურებული დოკუმენტაცია.
"ღირსეული პრეზიდენტის" (შევარდნაძე) ღირსეული რწმუნებული ქალაქის მერი და ყველა სამსახურის უფროსი ბატონი ბონდო ჯიქია იმის მაგივრად, რომ ხალხის საქმე ეკეთებინა, ზუგდიდის წარჩინებულ საზოგადოებას დაუპირისპირდა და 1996 წლის 10 სექტემბერს გამოსცა აბსურდული განკარგულება "ზუგდიდის მერიის ბენზინ გასამართი სადგურების კანონიერების დამდგენი კომისიის 1996 წლის 16 აგვისტოს სხდომის ოქმის #5 საფუძველზე "მეცენატს" საბოლოოდ ნება დართო კაფე-ჯიხური დაედგა თეატრის სკვერში".
სამეგრელოში "გამეფებული" ბონდო ჯიქიასადმი შიში სასამართლომდეც მივიდა, მოსამართლე მ. კოზმავამ თემიდას მსგავსად თვალებზე ბინდი გადაიკრა მის მიერ შემუშავებული გაურკვეველი კანონებით იხელმძრვანელა და 1997 წლის 14 თებერვალს "მეფის" პატივსაცემად "მეცენატი" გივი ხაზალია უკვე "კანონით" დაარეგისტრირა, მხოლოდ მცირე შეცდომები გაეპარა. საქმიანობის საგანი და მისამართი, მაგრამ მაშინ სამწუხაროდ მსგავსი "მცირე" შეცდომები, მართლაც მცირე იყო.
1998 წლის 22 დეკემბერს ზუგდიდის რაიონის მთავრობა 140 წლის თეატრს 140 ლარად და 80 თეთრად ყიდის. დაუჯერებელი იქნებოდა ეს ამბავი არქივში, რომ არ არსებობდეს ის სამარცხვინო ქვითრები, რომლებსაც შეეწირა ზუგდიდის მაშინდელი კულტურა.
"ღირსეული რწმუნებულის" ღირსეული მემკვიდრე ზუგდიდის მაშინდელი გამგებელი ანთელავაც ჩაერია ამ მეტად მნიშვნელოვან საქმეში და 2003 წლის 10 თებერვალს "გულნაკლულ მეცენატს" ფართი მოუზომა ანუ თეატრის მიწა საკუთრებაში გადასცა. ეს ფაქტი "ღირსეულად" აღინიშნა რესტორან "თეატრონში", რომელიც უკვე კაფე-ჯიხურის მაგივრად შენობა ნაგებობა გახდა. თეატრში კი ამ ღრეობის ფონზე მშიერი მსახიობები დიდი ქართველი კლასიკოსის დავით კლდიაშვილის ნაწარმოებზე მუშაობდნენ და გამომწვევი საჭმლის სურნელი უფრო რეალურს ხდიდა დარისპანის გასაჭირს.
ჩვენი ინფორმაციით, უამრავი ცდის მიუხედავად, რომ თეატრს სასამართლოში სამართალი ეძია ყოველთვის, რატომღაც ან მომაკვდავ მოსამართლეს დააწერდნენ ამ საქმეს ან დეკრეტულ შვებულებაში გასულ მდივანს.
2003 წლის 23 ნოემბერს თეატრშიც იმედი მიეცათ და ეს იმედი ღირსეულად გაამართლა პრეზიდენტის რწმუნებულმა ბატონმა გიგი უგულავამ, მან ყურადღებით მოიძია ყველა დოკუმენტაცია და ისისიყო კულტურული დაწესებულების გვერდით სამართალი აღმდგარიყო, რომ ბატონი გიგი დააწინაურეს და საქმე ისევ ღიად დარჩა.
დღეს, როცა ქვეყანა აღმშენებლობის გზას ადგას და ერთ დროს გაყიდულ საქართველოს იბრუნებს, უგვანო არქიტექტურას თავის სახეს უბრუნებს იმედი გვაქვს, რომ მთავრობის ძირითადი სტრატეგია, ეკონომიკის მინისტრის ბატონ გიორგი არველაძის პოლიტიკური კურსი ზუგდიდის თეატრამდეც მიაღწევს. აღსანიშნავია, რომ ზუგდიდის თეატრი დღეს სწრაფი ტემპით ვითარდება და ერთ დროს მთავრობისგან იგნორირებული ხელოვანები დღევანდელ ხელისუფლებას პრიორიტეტად მიაჩნია, ღირსეული საქმე იქნება თუ თოჯინურ ზღაპარზე მოსულ პირველკლასელებს ზღაპრულ იდილიას "სუფ-ხარჩოს" სუნი არ დაურღვევს.
P. S: "ღია ბოქლომი" მიუხედავად დიდი მცდელობისა ვერ დაუკავშირდა ბატონ ბონდო ჯიქიას, გამგებელ ანთელავას და მოქალაქე ხაზალიას. ხოლო თეატრში შესულები საჭმლის სუნმა ისე შეგვაწუხა, რომ თეატრის მმართველის აზრი აშკარა გახდა და კომენტარისთვისაც აღარ მივაკითხეთ.
ვიმედოვნებთ, რომ ამ საქმეს მსვლელობა მიეცემა და რეაგირების გარეშე არ დატოვებს შესაბაბისი ორგანოები.
ჩვენს რედაქციას გააჩნია ზემოთმოყვანილი ფაქტების დამადასტურებული დოკუმენტაცია.
[ლორა ქობალია, "ღია ბოქლომი" # 1 (5)]