გაგაცნობთ ხელმოკლე ოჯახში მოზარდის აღზრდის რამოდენიმე მოსაზრებას სამწუხაროდ, ჩვენს ირგვლივ, ბევრი ღარიბი, ადამიანი ცხოვრობს. ყოველ მათგანს თავისი საზრუნავ-საწუხარი აქვს.
გაზიარება
[მარინა კვიკვინია, ფსიქოლოგი]
ლოგიკურია, რომ ჩვენი ტკივილი სხვისაზე მეტად მტკივნეულია. იმდენად ვართ ჩაფლული ყოველდღიურ რუტინულ შრომაში, რომ ხშირად თავის აწევა და გარშემო მიმოხედვაც გვავიწყდება. ეს იმიტომ, რომ ჩვენთვის ცხოვრების ტვირთი წისქვილის ქვის სიმძიმედ ქცეულა. ამ ტვირთს ზიდვა და გაძლება უნდა. ამის გამო ცხვირი ლამის მიწას დაგვიბჯენია.
ცისკენ და ღმერთისკენ ახედვა ფიქრადაც არ მოგვდის. კვირას უამრავი საქმე გვიგროვდება და ამიტომ ტაძარში წასასვლელად, არ გვცალია, თუ კარგად არ შეგაჯანჯღარეს სატირალსა და საცინარში ოფიციალურად არ მიგვიწვიეს გარშემომყოფებზე ზრუნვა კია რა ოჯახის მიღმა ადამიანების არსებობაც არ გვაგონდება. ზოგიერთი მათგნი თავისი კრიტიკით ან მოთხოვნით, რომ არ გვაწუხებდეს, ჩვენს მოვალეობებს არ გვახსენებდეს. რა ვქნათ, ძალიან დატვირთულნი და დაღლილ-დაქანცულნი ვართ. ხედავს ამას ჩვენი შვილი და თვითონაც უდარდელი იზრდება. ჩვენსავით ცხვირს იქით ვერავის ამჩნევს, მხოლოდ იმას ხედავს, მისი მეზობლის ბავშვს, რომ უკეთ აცვია და უკეთესი მობილური ტელეფონი უჭირავს. ჩვენ ჩვენი სადარდელი გვაქვს, მას _ თავისი. ჩვენ ვცდილობთ ოჯახში ლუკმა-პური შემოვიტანოთ, ის-ხვდება, რომ უფროსებმა მასზე უნდა იზრუნონ. კარგად აქვს გაცნობიერებული თავისი უფლებები, მაგრამ მოვალეობები ხშირად ავიწყდება. ავიწყდება, რომ ბიჭი მოვალეა დედა და მამა დაიცვას, მამას მხარში ამოუდგეს. არც არის გასაკვირი, ის ხომ ჯერ კიდევ უასაკოა. ჰოდა სწორედ აქ არის ჩვენი დროული ჩარევა აუცილებელი. დროული და არა დაგვიანებული.
ბავშვს, გოგოსაც და ბიჭსაც საწყის ეტაპზე, ადრეული ასაკიდან ჯერ თვითმომსახურება ვასწავლოთ. მერე პატარა დავალებები მივცეთ. ეს მაგიდაზე დადე; ის მომოტანე; კარი დახურე ან გააღე; მომაწოდე დამიწირე, აიღე გადასწიე გადადგი..) როცა პატარა იღლება ვეფერებით ნატკენ ადგილზე ვკოცნით, მასაჟს ვუკეთებდთ, მხრებსა და პატარა კიდურებზე ველამუნებით. მას ეს ძალიან მოსწონს. როცა ჩვენ დაღლილი ვართ ვთხოვოთ, მასაჟი გაგვიკეთოს, მოგვეფეროს, რომ დაღლილობამ გადაგვიაროს. ამ შემთხვევაში ჩვენ ორ კურდღელს ერთად ვიჭერთ. პირველს უფრო პატარას, რომ ჩვენზე ზრუნავენ; მეორეს კი გაცილებით დიდს_ჩვენ შვილს გარშემომყოფებზე ზრუნვას ვასწავლით. პატარა ადამიანი თანდათან სწავლობს დედაზე, მამაზე უმცროს და-ძმაზე ზრუნვას. ჩვენ რათქმაუნდა მას წავახალისებთ, ხშირად ვაქებთ, რომ შვილი მოგვესწრო და ძალიან გვეხმარება, ცხოვრებას გვიმსუბუქებს. პატარების აღზრდაშიც გვშველის. დროდადრო მეზობლებსაც შეიძლება მივაშველოთ, მოხუც მეზობელს ტვირთის წაღებასა თუ პურის მოტანაში მივახმაროთ. აქაც ორ საქმეს ვაკეთებთ. სხვასაც ვეხმარებით და შვილსაც ადამიანად ვზრდით შრომის ელემენტებს ვაზიარებთ. რაც უფრო გაიზრდება ვასწავლოთ მოზარდს გაჭირვებული ადამიანების ჩვენზე ღარიბების დახმარება. ჩვენ დღეს ღმერთმა ორი პური მოგვცა. იქნებ სხვას ერთიც არა აქვს. თუ გვინდა მეტი მოგვცეს ჩვენც უნდა გავიღოთ. ყველა ღარიბ ოჯახშია ერთი ზედმეტი კალამი ან ფანქარი ჩვენზე ღარიბებისათვის. მათხოვრის გაკითხვა კი ჩვენი მოვალეობაა. უფალი გვეუბნება, მათხოვარს არ დაეხმარე, ეს ნიშნავს, რომ მე არ შემეწიე. ჩვენზე შეჭირვებული სამწუხაროდ ჯერაც ბევრია თუ შეძლებისდაგვარად შვილს სხვის სიღარიბეს დავანახებთ, ვასწავლით მათზე ფიქრსა და ზრუნვას, აქცენტს მდიდარი მეზობლის ქონებასა და ფუფუნებაზე არ გავაკეთებთ, მას გული აღარ გაუსკდება სხვისი სიკეთისა და ქონების გამო. იმიტომ, რომ თუ დღეს შრომითა და ჯაფით აქვს მოპოვებული, მის სულსა და გულში სითბო და სიყვარული დაისადგურებს. შურის ბოღმისა სიბოროტის ადგილი აღარ დარჩება. ჩვენი ხმა მიზანს მიაღწევს. „ჩვენვე მოზარდის კეთილშობილ გულში და არ იქცევა „ხმად მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა”.
მინდა გაგაფრთხილოთ, ვასწავლოთ მოზარდს, რომ ზრუნვა სისტემატურ ხასიათს უნდა ატარებდეს. სადღესასწაულო ქველმოქმედებას არ უნდა ჰგავდეს; არც სატელევიზიო პიარაქციებს: აღდგომას, რომ უპატრონო ბავშვებს ერთ პასკასა და რამოდენიმე წითელ კვერცხს ვჩუქნით და აუცილებლად მსოფლიოს თუ არა მთელ საქართველოს მაინც გავაგებინებთ აი, რა კარგები ვართო. „კარგი ჰქენი ქვას დადევი“...
