ავტორი თეო ბლავაძე
19:41 02.02.2012
ჩემი ცხოვრება დაბადებიდან მუსიკასთანაა დაკავშირებული ეს იყო ჩვეულებრივი და ამავე დროს არაჩვეულებრივი ცხოვრება.
დავიბადე საოპერო მომღერლის ოჯახში. მამა - რევაზ ლაგვილავა, წლების განმავლობაში ცნობილი ბარიტონია, გამორჩეული დრამატული და ჰეროიკული ხმა აქვს. საკუთარი თავი სცენაზე თავადვე იპოვა.
მან ძალიან დიდი როლი შეასრულა ჩემი, როგორც მომღერლის ჩამოყალიბებაში პირველი პროფესიული გაკვეთილები, სწორედ მისგან ავიღე. 1999წელს ჩავაბარე კონსერვატორიაში, ისიც ამ დროს მოვიდა კონსერვატორიაში და სწავლა რომ დავასრულე, მაშინ წამოვიდა. ეს ჩემთვის გაკეთა და ღმერთს მადლობას ვწირავ ამისთვის. რომ არა ის, მე შეიძლებოდა დღეს სხვა პროფესია მქონოდა. მაგალითად ვყოფილიყავი მოჭიდავე, რადგან იმ პერიოდში, მოწამლული ვიყავი სპორტის ამ სახეობით. მშობლებმა დაინახეს ჩემში პოტენციალი და ნიჭს სწორი მიმართულება მისცეს.
ძალიან ბევრი ადამიანი მღერის ბავშვობაში მაგრამ მომღერლად ვერ ყალიბდება. ამის კარგი მაგალითია რობერტინო ლორეტი, რომელიც ბავშვობაში ანგელოზივით მღეროდა და მერე ქუჩაში დასაძახებელი ხმაც დაკარგა.
დღესაც მახსოვს მამას წარმოთქმული საინტერესო ფრაზა – “ვნახოთ, თუ ექნება ხმა, იმღერებს, თუ არა და მის წამებას ვერ ვუყურებ.” გარდატეხის ასაკში ხმა იცვლება. თავიდან ტენორობას ვცდილობდი თუმცა მეტყობოდა რომ მამასავით ბარიტონი ვიქნებოდი. ასეც მოხდა, თუმცა, მამას ხმით ვერ გავეჯიბრები.
დედა – ლია კვარაცხელია, ასევე მომღერალი, ვოკალისტი, რომელმაც კარიერა დათმო ოჯახისთვის. ჩემი მშობლების წყვილი არის საოცრად რომანტიული, ხმაურიანი, ემოციური... ხშირად ვხუმრობ, დაიწყო იტალიური ოჯახითქო. ისინი კურსელები იყვნენ. მათი სიყვარულიც კონსერვატორიაში დაიბადა. ეს იყო გიჟური სიყვარული, რომელზეც დღესაც აღფრთოვანებით საუბრობენ მათი მეგობრები. მე ბედნიერი ვარ რომ ასეთი მშობლები მყავს!
იმ შემთხვევაში თუ კი მონაცემი დავინახე, შვილისთვის მეც იმავეს გავიმეორებ, რაც მამამ გააკეთა ჩემთვის და არა იმიტომ რომ ჩემი შვილია. არ უნდა მოატყუო ბავშვი, ცხოვრება არ უნდა დაუნგრიო და ვინმეს წამოსაძახებელი არ უნდა გახადო.
ძმა – ეს ჩემი თილისმაა... დიპლომატიის მაგალითი. შეუძლია ჩემი ემოციების სწორ ტალღაზე დაყენება მაშინ, როდესაც მე ეს მჭირდება. არასდროს მიგრძვნია ის 12 წლიანი ზღვარი, რომელიც ჩვენს შორის იყო. ის არის ჩემი კარგი მეგობარი.
ბავშვობაში მყავდა თანატოლი მეგობრებიც, მაგრამ, ძირითადად, უფროსი ასაკის ადამიანებთან ურთიერთობა მხიბლავდა. მამას მეგობრების წრეში თავს კარგად ვგრძნობდი, მათგან ბევრს ვსწავლლობდი. შემდეგ შემოვიდა თეატრი ჩემს ცხოვრებაში და სცენაზე ასაკობრივი ზღვარიც გარკვეულ ფარგლებში, გაქრა ჩვენს შორის.
გავიზარდე კულისებში. 4 – 5 წლის ბავშვი ვიჯექი და ვუსმენდი დაუვიწყარ “დონ კარლოსს” რომელიც იმ დროს თბილისში გადიოდა, რევაზ ლაგვილავას, პაატა ბურჭულაძის, ცისანა ტატიშვილის, ალეკო ხომერიკის, ელდერ გეწაძის, და მაია თომაძის შესრულებით. ესენი უდიდესი მომღერლები არიან.
ჩემს ბავშვობას დაემთხვა სავალალო პერიოდი საქართველოში. ჩემს თაობას თინეიჯერული ასაკი არ გაულია. ბავშვობიდან პრობლემატურ ცხოვრებაში გადავეშვით. მე გამიმართლა, რადგან ეს ასაკი გავატარე თეატრში. თუმცა რათქმაუნდა იყო ქუჩაც მაგრამ გარკვეული დოზით.
შემდეგ ჩავაბარე კონსერვატორიაში და გამიმართლა რადგან საოპერო სტუდია მეორე კურსიდან იწყებოდა, მე კი 1 კურსზე დამაკავეს “დონ ჯოვანის” ნაწყვეტები და მითხრეს იმღერეო. მეორე კურსზე კი რახმანინოვის “ალეკო” –ში ალეკოს პარტია შევასრულე რის შემდეგაც ჩავთვალე რომ დრო იყო თავი თეატრში მომესინჯა. ჩემი დებიუტი შედგა გურამ ელიავას მიერ ძალიან არაორდინალურად დადგმულ სპეკტაკლში, დონიცეტის “სიყვარულის ნეკტარში.” ეს იყო ძალიან საინტერესო დადგმა სადაც ბელკორეს პარტია შევასრულე ქართულად. აი მაშინ თქვეს - “შედგა!” ხალხი კმაყოფილი იყო და მე ეს ძალიან მახარებდა, ამან გადამაწყვეტია გადამედგა სერიოზული ნაბიჯი და მიხეილ თუმანიშვილის მიერ დადგმულ “დონ ჯოვანი”-ში მემღერა დონ ჯოვანი. მიუხედავად იმისა რომ ვოკალურადაც და ხასიათითაც ვიყავი გახსნილი ეს მაინც იყო სერიოზული რისკი ვინაიდან “დონ ჯოვანი” მარათონული პარტიაა და არანორმალურ ენერგიას და გამოცდილებას მოითხოვს. როგორც ამბობენ “ვინც არ რისკავს შამპანურს არ სვავს” და გამოვიდა რომ შამპანური დავლიე. მოხდა ის რაც მინდოდა. ეს როლი იყო რომელმაც დამამკვიდრა თეატრში, მომცა საბაბი მეთქვა რომ მე ვარ მომღერალი და თეატრის სოლისტი!
ემოციურად საოცრად დამმუხტველი იყო ჩემთვის დონიცეტის “დონ პასკუალე” რომელიც ნინო მაჩაიძესთან და გოჩა დათუსანთან ერთად შევასრულე სტუდიაში და იმდენად წარმატებული აღმოჩნდა რომ თეატრში გადმოვიტანეთ. რთულია ემოციის გადმოცემა რომელსაც იმ დროს განიცდი როდესაც შენზე გაკეთებული სპეკტაკლი შენვე გადმოგაქვს თეატრში...
17 წლის ვიყავი როდესაც სტრასბურგში ევროპის კულტურის ფონდის პრემია გადმომცეს. ვიყავი პრეზიდენტის სამ გზის სტიპენდიანტი, 2004 წლიდან - თბილისის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო აკადემიური თეატრის სოლისტი, მოგებული მაქვს საქართველოს მუსიკოს-შემსრულებელთა III რესპუბლიკურ კონკურსი, არა ერთი ჯილდო მაქვს მიღებული ევროპის სხვადასხვა ქვეყანაში მაგრამ, ჩემთვის ყველაზე დიდი ჯილდო ის ახტაცებული სახე და ტაშია რომელიც კონცერტის დასრულების შემდეგ მხვდება. სცენაზე რომ გამოვდივარ პირველივე ფრაზის მერე ვხვდები რა აურა მოდის დარბაზიდან. არია დამთავრებული არ მაქ როდესაც წინასწარ ვიცი რა რეაქცია იქნება... ჩვენი პროფესია არის ისეთი რომ ყოველ წუთს უნდა ამტკიცო შენი შესაძლებლობა. შეიძლება დღეს წარმატებული გამოსვლა გქონდეს და ჯილდო დაიმსახურო მაგრამ ხვალ თავიდან გადიხარ სცენაზე და თვავიდან უნდა დაიწყო მტკიცება რადგან მაყურებელი დაუნდობელია და მართებულად დაუნდობელი!
ეხლა იგეგმება “ტოსკა” და რომც არ ვიყო აქ აუცილებლად ჩამოვალ და ვიმღერებ. შემოქმედებით იმ ეტაპზე ვარ რომლისთვისაც დავიბადე. იყო ეტაპი ბელკორედან – მალატესტამდე, მალატესტადან –დონ ჯოვანიმდე, დონ ჯოვანიდან ტრავიეტამდე. მე მიყვარს ეტაპებით ცხოვრება და არა მხოლოდ პროფესიაში, ჩემი აზრით ეს უფრო შედეგიანია ვიდრე ნახტომებით ხრამში გადავარდნა.
2007 წელს ლა სკალას აკადემიაში მოვხვდი და ისეთმა მსოფლიო ოპერის ისტორიის მოვლენამ როგორიც იყო თურქი სოპრანო ლეილა გეინჯერი, რომელმაც 50 წლის განმავლობაში იდედოფლა ლა სკალას სცენაზე დამასახელა თავის ფავორიტად ეს იყო ფაქტიურად მეორე ცის გახსნა. ყველგან ვგრძნობდი მის მხარდაჭერას, იქაც კი სადაც ჩემი ყოფნა არ სიამუვნებდათ. ჩემი ლა სკალას აკადემიაში ყოფნის მეორე წელს გარდაიცვალა ქალბატონი ლეილა და ეს იყო ჩემთვის გამოუსწორებელი ტრამვა.
8 სპეკტაკლი მაქვს ნამღერი პლაციდო დომინგოსთან ერთად რაც დიდი ბედნიერება...
მე მიყვარს ჩემი პროფესია ავადმყოფურად! ხელოვანი ადამიანის ცხოვრება ძალიან არაორდინალურია, წარმატებას თან ახლავს წყენაც, გულის ტკენაც. მაგრამ, თან და თან სწავლობ ბალანსს და აგრძელებ გზას... შეიძლება სცენაზე იმარჯვებდე, პირად ცხოვრებაში აგებდე ან პირიქით.
ვარ არაორდინალური და საოცრად ბოჰემური. იმ ადამიანთა კატეგორიას მივეკუთნები რომლებიც ვერ ამტკიცებენ რომ სიყვარული მხოლოდ ერთხელ მოდის ცხოვრებაში. ჩემნაირი ტიპის ადამიანი შეუძლებელია ამ გრძნობის გარეშე იყოს. სიყვარულს მე სხვანაირად ვხედავ და ვგრძნობ. ქალი ჩემთვის სხვა მოვლენაა... არაორდინალური, ინდივიდუალური, ინტელექტუალი... ქალს თვალებში რომ ჩავხედავ და იქიდან სიცარიელე ამომხედავს მის სილამზეც ქრება. მსოფლიოში აღიარებული ქალის ეტალონი – მერლინ მონრო, მე არ მომწონს რადგან ის ყალბია. თოჯინას ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს! ჩემს გვერდით ვერ იქნება ქალი რომელსაც უყვარს პირობითობა.
