ვტორი რეზო კლდიაშვილი
17:05 07.08.2011
მე მას კაბირია დავარქვი. ჩემი ფანჯრების წინ სამუშაოდ გამოსულს ხშირად ვაკვირდებოდი. მოკლე მკვრივ ფეხებზე მუხლებს ზემოთ შემოტკეცილი კაბა, გაცრეცილი, ჭიპამდე ქურთუკით და ერთობ გამომწვევი სიარულით გამვლელის ყურადღებას ნამდვილად იმსახურებდა. ხოლო მათ სახეებზე შემშრალი გაოცება, შეშფოთება თუ სინანული სულაც არ აწუხებდა, თუმცა, ყველაფერს გრძნობდა და კარგა ხნის მონელებულიც ჰქონდა. ღიმილი, ღიმილი იყო ის იარაღი, რომელსაც ადამიანებისთვის არ იშურებდა. და თუ გაოცებისგან კომაში ჩავარდნილი გამვლელი მზერას ჯიუტად მაინც არ აშორებდა, ერთი ორს გემრიელად შეუკურთხებდა და უმალ გონზე მოჰყავდა. ისინიც ნაბიჯს აუჩქარებდნენ. კაბირია კი ჩვეულებრისამებრ ჩაიღიმებდა.
ჩემი კაბირია სულ არ გავდა ჯულიეტა მაზინას გმირს. მსგავსება მხოლოდ ღამეების მათეულ ცხოვრების წესში შეიძლებოდა ყოფილიყო. მეხსიერებაში ჩარჩენილი იტალიელი კაბირიას მიამიტურ სახეს და გულწრფელ ცრემლებს არავითარი საერთო არ ჰქონდა საქართველოში დაბადებულ კაბირიასთან. უბრალოდ, ბედისწერა მათ ერთნაირად ათამშებდა.
დეკემბრის იმ სუსხიან ღამეს თითებს ამოსუნთქული ჰაერით ითბობდა და გათოშილი ფეხებით გეგონებოდათ ასკინკილას თამაშობსო. სიგარეტს ძლივსძლივობით მოუკიდა. ამასობაში მის მახლობლად მანქანაც მოცურდა. პირველი ნაფაზი გემრიელად დაარტყა და თავმომწონედ გაემართა. რაღაც უცნაურად, გვერდულად წარსდგა. მანქანის მინა მძიმედ დაეშვა და პატრონის სექსუალურმა გამოხედვამ წარბიც არ შეუტოკა. მოლაპარაკება ვერ შედგა და მანაც უდარდელად მიატოვა კლიენტი. მანქანა ნელი უკანა სვლით გაჰყვა. კაბირია შეჩერდა, აუღელვებლად ისმენდა მამაკაცის ვედრებას. ირონიული სახით კარები მიუჯახუნა და სიგარეტის ნამწვავი შორს მოისროლა. შეგინებას ორსართულიანი გინება დაადევნა. ახალი კლიენტის მოლოდინში ჯიბიდან პატარა სარკე ამოიღო და თმებს ღიღინ–ღიღინით ისწორებდა. ზურგჩანთაში სფონჯი მოძებნა და ფეხსაცმელები ააპრიალა. ხმაურიანი მუსიკის ხმა შემოესმა. მოედანზე საახალწლოდ მორთული კოკა–კოლას ფირმის გაჩირაღდნებული დიდი მანქანები გამოჩნდნენ. კაბირიას მოულოდნელობისაგან ბავშვური გულუბრყვილობა აღებეჭდა სახეზე. მანქანებს დაედევნა და გაშმაგებული ცეკვით მათთან ერთად საპატიო წრეს ურტყამდა მოედანს, როცა ისინი თვალს მიეფარნენ, ის მაინც განაგრძობდა ცეკვას.
ჩაბნელებულ მოედანზე, ტროტუართან მდგარი მანქანის პატრონი ხან ძლიერ შუქს მიანათებდა, ხან ღამის წყვდიადში გაინაბდებოდა. ასე, მანქანის ფარებით უხმობდა შუა მოედანზე ცეკვით გართულ კაბირიას. ისიც არ დაიბნა და თითით ანიშნა, შენ თვითონ მეახლეო. მანქანა ადგილს მოსწყდა და თითქოს ყალყზე შეაყენაო მის ცხვირწინ. კაბირია დაფრთხა, მაგრამ იხტიბარი არ გაიტეხა. მიწოდებულ სიგარეტზე უარი არ უთქვამს მოსაკიდებლად რომ დაიხარა, კლიენტს მარჯვენა ძუძუ უკვე ხელში ჰქონდა მოგდებული. ძლიერი ტკივილი იგრძნო, ის კი სადისტური ღიმილით ტკბებოდა. როგორღაც გაქცევა სცადა, მანქანით დაედევნა, გადმოხტა და თმით დაითრია, მანქანაში ჩატენა. ცემისგან დარეტიანებულს გამკლავების თავი აღარ ჰქონდა. მანქანა რომ დაიძრა, კაბირიამ ბოლო გაბრძოლება სცადა და გაქანებული მანქანიდან კი არ გადმოხტა, გადმოვარდა. მეორე მხრიდან სწრაფად მომავალმა მანქანამ ჰაერში მოისროლა. მუხრუჭის ხმა იმდენად ძლიერი იყო, გეგონებოდათ, მთელი ქალაქი შეიძრაო. აივანზე გავვარდი, თვალებს არ დავუჯერე, ჩემს წინ მომაკვდავი კაბირია ეგდო. წამში მასთან გავჩნდი. თავი ფრთხილად წამოვუწიე, თვალებიდან ერთადერთი სიმწრის ცრემლი გადმოუგორდა. ნუ გეშინია, კაბირია, გიშველი, გიშველი. ხელში რომ ავიყვანე, თავი გვერდზე გადაუვარდა. ვიგრძენი, რომ გათავდა.
გამთენიისას მოედანის მყუდროება ჩვენი მეეზოვის, გულოს გოდებამ დააფრთხო, რომელსაც ხელში კაბირიას დაგლეჯილი ზურგჩანთა და რაღაც საბუთები ეკავა. გულო თავში ხელს იშენდა და მის მიერ მოედანზე აკრეფილ კაბირიას მიმოფანტულ ფოტოებიდან ორი წლის შვილთან გადაღებულ სურათს აფრიალებდა.
კაბირიებად არ იბადებიან, ბატონებო!
(ჟურნალი "ღია ბოქლომი" #6. გამოქვეყნების ექსკლუზიური ნებართვით)
17:05 07.08.2011
მე მას კაბირია დავარქვი. ჩემი ფანჯრების წინ სამუშაოდ გამოსულს ხშირად ვაკვირდებოდი. მოკლე მკვრივ ფეხებზე მუხლებს ზემოთ შემოტკეცილი კაბა, გაცრეცილი, ჭიპამდე ქურთუკით და ერთობ გამომწვევი სიარულით გამვლელის ყურადღებას ნამდვილად იმსახურებდა. ხოლო მათ სახეებზე შემშრალი გაოცება, შეშფოთება თუ სინანული სულაც არ აწუხებდა, თუმცა, ყველაფერს გრძნობდა და კარგა ხნის მონელებულიც ჰქონდა. ღიმილი, ღიმილი იყო ის იარაღი, რომელსაც ადამიანებისთვის არ იშურებდა. და თუ გაოცებისგან კომაში ჩავარდნილი გამვლელი მზერას ჯიუტად მაინც არ აშორებდა, ერთი ორს გემრიელად შეუკურთხებდა და უმალ გონზე მოჰყავდა. ისინიც ნაბიჯს აუჩქარებდნენ. კაბირია კი ჩვეულებრისამებრ ჩაიღიმებდა.
ჩემი კაბირია სულ არ გავდა ჯულიეტა მაზინას გმირს. მსგავსება მხოლოდ ღამეების მათეულ ცხოვრების წესში შეიძლებოდა ყოფილიყო. მეხსიერებაში ჩარჩენილი იტალიელი კაბირიას მიამიტურ სახეს და გულწრფელ ცრემლებს არავითარი საერთო არ ჰქონდა საქართველოში დაბადებულ კაბირიასთან. უბრალოდ, ბედისწერა მათ ერთნაირად ათამშებდა.დეკემბრის იმ სუსხიან ღამეს თითებს ამოსუნთქული ჰაერით ითბობდა და გათოშილი ფეხებით გეგონებოდათ ასკინკილას თამაშობსო. სიგარეტს ძლივსძლივობით მოუკიდა. ამასობაში მის მახლობლად მანქანაც მოცურდა. პირველი ნაფაზი გემრიელად დაარტყა და თავმომწონედ გაემართა. რაღაც უცნაურად, გვერდულად წარსდგა. მანქანის მინა მძიმედ დაეშვა და პატრონის სექსუალურმა გამოხედვამ წარბიც არ შეუტოკა. მოლაპარაკება ვერ შედგა და მანაც უდარდელად მიატოვა კლიენტი. მანქანა ნელი უკანა სვლით გაჰყვა. კაბირია შეჩერდა, აუღელვებლად ისმენდა მამაკაცის ვედრებას. ირონიული სახით კარები მიუჯახუნა და სიგარეტის ნამწვავი შორს მოისროლა. შეგინებას ორსართულიანი გინება დაადევნა. ახალი კლიენტის მოლოდინში ჯიბიდან პატარა სარკე ამოიღო და თმებს ღიღინ–ღიღინით ისწორებდა. ზურგჩანთაში სფონჯი მოძებნა და ფეხსაცმელები ააპრიალა. ხმაურიანი მუსიკის ხმა შემოესმა. მოედანზე საახალწლოდ მორთული კოკა–კოლას ფირმის გაჩირაღდნებული დიდი მანქანები გამოჩნდნენ. კაბირიას მოულოდნელობისაგან ბავშვური გულუბრყვილობა აღებეჭდა სახეზე. მანქანებს დაედევნა და გაშმაგებული ცეკვით მათთან ერთად საპატიო წრეს ურტყამდა მოედანს, როცა ისინი თვალს მიეფარნენ, ის მაინც განაგრძობდა ცეკვას.
ჩაბნელებულ მოედანზე, ტროტუართან მდგარი მანქანის პატრონი ხან ძლიერ შუქს მიანათებდა, ხან ღამის წყვდიადში გაინაბდებოდა. ასე, მანქანის ფარებით უხმობდა შუა მოედანზე ცეკვით გართულ კაბირიას. ისიც არ დაიბნა და თითით ანიშნა, შენ თვითონ მეახლეო. მანქანა ადგილს მოსწყდა და თითქოს ყალყზე შეაყენაო მის ცხვირწინ. კაბირია დაფრთხა, მაგრამ იხტიბარი არ გაიტეხა. მიწოდებულ სიგარეტზე უარი არ უთქვამს მოსაკიდებლად რომ დაიხარა, კლიენტს მარჯვენა ძუძუ უკვე ხელში ჰქონდა მოგდებული. ძლიერი ტკივილი იგრძნო, ის კი სადისტური ღიმილით ტკბებოდა. როგორღაც გაქცევა სცადა, მანქანით დაედევნა, გადმოხტა და თმით დაითრია, მანქანაში ჩატენა. ცემისგან დარეტიანებულს გამკლავების თავი აღარ ჰქონდა. მანქანა რომ დაიძრა, კაბირიამ ბოლო გაბრძოლება სცადა და გაქანებული მანქანიდან კი არ გადმოხტა, გადმოვარდა. მეორე მხრიდან სწრაფად მომავალმა მანქანამ ჰაერში მოისროლა. მუხრუჭის ხმა იმდენად ძლიერი იყო, გეგონებოდათ, მთელი ქალაქი შეიძრაო. აივანზე გავვარდი, თვალებს არ დავუჯერე, ჩემს წინ მომაკვდავი კაბირია ეგდო. წამში მასთან გავჩნდი. თავი ფრთხილად წამოვუწიე, თვალებიდან ერთადერთი სიმწრის ცრემლი გადმოუგორდა. ნუ გეშინია, კაბირია, გიშველი, გიშველი. ხელში რომ ავიყვანე, თავი გვერდზე გადაუვარდა. ვიგრძენი, რომ გათავდა.
გამთენიისას მოედანის მყუდროება ჩვენი მეეზოვის, გულოს გოდებამ დააფრთხო, რომელსაც ხელში კაბირიას დაგლეჯილი ზურგჩანთა და რაღაც საბუთები ეკავა. გულო თავში ხელს იშენდა და მის მიერ მოედანზე აკრეფილ კაბირიას მიმოფანტულ ფოტოებიდან ორი წლის შვილთან გადაღებულ სურათს აფრიალებდა.
კაბირიებად არ იბადებიან, ბატონებო!
(ჟურნალი "ღია ბოქლომი" #6. გამოქვეყნების ექსკლუზიური ნებართვით)
